Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Η φαντασία στην εξουσία

Το ανδρείκελο που παριστάνει τον πρωθυπουργό έχει κατά τα φαινόμενα πείσει τον εαυτό του πως είναι αντιεξουσιαστής, εκτός βέβαια από εχθρός του ΔΝΤ και δυνάμει διαδηλωτής κατά της τρόικας. Το ό,τι εμάς δεν μας πείθει δεν είναι κάτι που μπορεί να τεθεί υπό εξέταση. Είναι όμως πράγματι δυνατόν να έχει πείσει τον εαυτό του;

Ο πρωθυπουργός στήριξε την προπαγάνδιση της πολιτικής του, που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την έτσι και αλλιώς συζητήσιμη νομιμοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος, στο αναπόφευκτο της χρεοκοπίας και στον μονόδρομο που ανοίγεται μπροστά μας προκειμένου να γλιτώσουμε από τα καταστροφικά της αποτελέσματα. Στην πραγματικότητα δηλαδή αρνείται τον ίδιο τον ρόλο του, τον ρόλο δηλαδή που θεωρητικά σχετίζεται με το να λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις που είναι στην ουσία τους, το λιγότερο, ενδεχομενικές, για να πετύχει σκοπούς που είναι επίσης, το λιγότερο, μη αναγκαίοι. Αυτή είναι άλλωστε η έννοια της πολιτικής βούλησης, της ελευθερίας και εν τέλει το νόημα στην φράση εθνική κυριαρχία, την οποία άλλωστε προ πολλού και αυτήν απεμπόλησε. Ο Παπανδρέου δηλαδή, θεωρώντας πως έτσι και αλλιώς δεν του μένουν πολλά να κάνει, δεν θεωρεί πως ασκεί κάποιας μορφής εξουσία, άρα ονομάζει τον εαυτό του αντιεξουσιαστή. Δεν αποφασίζει, κατά τον ίδιο, για κάτι, και έπειτα επιχειρεί να υλοποιήσει της απόφασή του, επιβάλλοντας στους, ας πούμε, εξουσιαζόμενους, να ευθυγραμμιστούν με αυτήν. Είναι μάλλον η χείρα του Θεού, που απλώς αναγνωρίζει την αναγκαιότητα που αποτελεί την κινητήριο δύναμης της ιστορίας και της πολιτικής και επιχειρεί να κινηθεί με τον καλύτερο τρόπο όπως αυτή επιτάσσει προκειμένου να υπερκεραστούν τα προβλήματα και να συνεχιστεί η πρόοδος. Περιπίπτει με λίγα λόγια στην πλάνη να θεωρεί αντιεξουσιαστή αυτόν που αρνείται την εξουσία, όχι δυνάμει μίας φιλοσοφικής ανάλυσης, πολιτικής επιλογής και ηθικής στάσης, αλλά αυτόν που μπροστά στο αναπόδραστο της ανάγκης, του αντίστοιχου δηλαδή της εξουσίας στο φιλοσοφικό πεδίο, υποτάσσεται σε αυτήν και συμπεραίνει πως κάθε εξουσία έιναι άνευ νοήματος μπροστά στην υπέρτατη εξουσία του Νόμου.

Ο αντιεξουσιαστής όμως ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία από την «σκέψη» του Παπανδρέου. Υιοθετεί και ενσαρκώνει μία πολιτική στάση ακριβώς επειδή είναι δυνατή. Επειδή είναι λογικά και κοινωνικά και υλικά δυνατή μία κοινωνία χωρίς θεσμούς ιεραρχίας και εξουσίας, και επειδή θέλει να ζήσει αγωνιζόμενος ενάντια σε κάθε θεσμό στην δεδομένη κοινωνία που επιβάλλει και αναπαράγει τέτοιες σχέσεις.

Το ανδρείκελο δηλώνει αντιεξουσιαστής επειδή στέκεται απέναντι στον κόσμο και τον βλέπει ως κάτι το δεδομένο, το θετικό. Αναγνωρίζει την αναγκαιότητα των οικονομικών και κοινωνικών νόμων και υποτάσσεται. Ο αντιεξουσιαστής στέκεται απέναντι στον κόσμο και σε αυτόν βλέπει αυτό που μπορεί να είναι το δικό του δημιούργημα˙ αντιλαμβάνεται την ελευθερία ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Ο αντιεξουσιαστής είναι η δύναμη της άρνησης που απειλεί να καταστρέψει την ίδια την εξουσία και τους θεσμούς της, το θετικό στο οποίο υποτάσσεται και στο οποίο θέλει να υποτάξει και εμάς ο Παπανδρέου.

Ο Παπανδρέου όμως θα την πατήσει γιατί ο τρόπος σκέψης του αποκαλύπτει μία ακόμη, κρίσιμη για τον ίδιο, συνέπεια, δυνάμει της διαφοράς της από αυτήν από αυτήν των αντιεξουσιαστών: όταν αναγνωρίζεις τα πάντα ως ανάγκη, τότε φυσικά δεν γνωρίζεις την ελευθερία σου. Για κακή σου τύχη όμως κάποιοι άλλοι γνωρίζουν την δική τους. Μοιραία(!), η οργή κάποια στιγμή θα ξεσπάσει…

2 σχόλια:

  1. Καλημέρα.

    Ιδαίτερα ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου.

    ΘΑ μείνω μόνο λίγο στην τελευταία πρόταση που νομίζω ότι ανοίγει και το ερώτημα για το μέλλον: Οταν η οργή καποια στιγμή ξεσπάσει, τι θα γίνει; Γιατί η οργή και η απελπισία είναι η αρχή για κάθε αλλαγή, αλλά πρεπει να απελπιστούμε με συνέπεια ως το τέλος και όχι όταν ερθει η κρίσιμη ώρα να ψάχνουμε πάλι λύσεις από τους ίδιους ανθρωπους που δημιούργησαν το πρόβλημα.

    Αλλά το ερώτημα παραμένει: με την οργή μόνο τί μπορουμε να πετύχουμε; Υπαρχει περιπτωση απλώς να ξεσπάσουμε, να τα σπάσουμε και μετα να επιστρεψουμε στις τρύπες όπου ζόυσαμε μεχρι τώρα; Με άλλα λόγια, πώς από την καταστροφική ορμή της οργής θα τραπούμε στην δημιουργική; Μήπως πρεπει να κινηθουμε ήδη προς την δημιουργία κάποιας ομαδας που να προσφέρει πρόταση-διέξοδο απο αυτη την κατασταση, ώστε όταν έρθει η ωρα του ξεσπασματος να μην δώσουμε απλώς άλλοθι στο σημερινό σύστημα να μιλήσει για μια τυφλή οργή χωρίς αιτήματα;

    Σκέψεις είναι όλα αυτά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Fidelio και καλωσόρισες!
    Στο τέλος της ανάρτησης θέλησα απλώς να πω πως κάποια στιγμή το ψεύδος, η ειρωνία, ο χλευασμός με τα οποία βομβαρδιζόμαστε καθημερινά θα καταρρεύσουν. Είναι εξωφρενικό να ακούς τον Παπανδρεόυ να δηλώνει αντιεξουσιαστής, τον Λοβέρδο να δηλώνει πως δίνει μάχη για τους συνταξιούχους ενώ τους οδηγεί στην εξαθλίωση, την Υπ. υγείας να δηλώνει πως μάχεται για τον ασθενή ενώ διαλύει το ΕΣΥ και τον Στρος Καν να μας λέει πως θα διαδήλωνε και αυτός!!!Θέλουν, μεταξύ άλλων, να καταδείξουν πως όχι μόνο ο δρόμος που ακολουθούν είναι ο μόνος, αλλά και πως η αντίδραση είναι αυτό ακριβώς που λογικά προκύπτει από αυτόν τον δρόμο. Το να το παρουσιάζουν ως λογικά προκύπτον είναι ορθό, αλλά από άλλη σκοπιά. Μέσα από αυτήν την "ενσωμάτωση της αντίδρασης" επιχειρούν να δημιουργήσουν και να παγιώσουν την εικόνα της μη πολιτικής. Δηλαδή καθαρή φύση: δράση -αντίδραση.

    Αυτή η συσκότιση, η προπαγάνδα, θέλω να πιστεύω πως μετράει μέρες.

    Σχετικά με την οργή, είναι και δικοί μου οι προβληματισμοί που καταθέτεις, τόσο σε ό,τι με αφορά, αν και λιγότερο γιατί έχω μία ξεκάθαρη βασική πολιτική θέση, όσο και εις ό,τι αφορά τους υπόλοιπους. Ασφαλώς η οργή δεν αρκεί, πρέπει να την οργανώσουμε, να την μετουσιώσουμε σε συνείδηση και πολιτικό αγώνα με συγκεκριμένο κατά το δυνατόν στόχο. Ομάδες, συλλογικότητες, κόμματα υπάρχουν ήδη, σίγουρα εμφανίζονται και νέα. Κάποιες σκέψεις μου πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι(αντιγράφω από την ανάρτηση Μετά την απεργία)

    "Και τι απομένει σε εμάς, ενόψει της συνέχειας; Να είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε˙ τα γεγονότα μπορεί να κλιμακωθούν αιφνιδιαστικά, μία σπίθα αρκεί. Να προσπαθήσουμε οι ίδιοι να καταλάβουμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει. Να επιχειρήσουμε να αναδείξουμε τη φρίκη όσων έπονται αν μείνουμε αδρανείς. Να προσπαθούμε στο μέτρο των δυνάμεων μας να αναδεικνύουμε μικρές πτυχές των όσων συμβαίνουν καθημερινά. Να στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα σε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα. Να επιχειρούμε κάθε μέρα να εμβαθύνουμε την δική μας θεωρητική ανάλυση και θωράκιση. Να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία προκειμένου να προωθούμε την αυτοοργάνωση και την δημιουργία και καλλιέργεια πολιτικής συνείδησης. Να οργανώνουμε εστίες αντίστασης και ανάδειξης της διαφοράς στο χώρο της δουλειάς μας, στα πανεπιστήμια, στο δρόμο˙ παντού. Να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε, να αγαπούμε τη ζωή, γιατί χωρίς αυτά δεν έχει αξία κανείς να αγωνίζεται˙ γιατί να αγωνιστεί; Και να μην λησμονούμε πως υπομονή, πόνος και εργασία είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένα με την όδευση προς την αλήθεια και την πραγμάτωση της στον ιστορικό κόσμο."

    Θα μπορούσες να ρίξεις, αν έχεις χρόνο, μία ματιά σε προηγούμενες αναρτήσεις, η σζήτηση αυτή φυσικά δεν εξαντλείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή