Ή τώρα ή ποτέ

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, οι ζωές όλων μας βρίσκονται σε ένα κομβικό σημείο. Στα χρόνια της ταχύτητας και της τρομακτικής πληροφόρησης που ζούμε, οι ιστορικές στιγμές εναλλάσσονται στα δελτία ειδήσεων με ρυθμό κινηματογραφικού φιλμ, η μία μετά την άλλη. Ποτέ δεν ήταν φειδωλά τα ΜΜΕ σε τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς. Κάπως πρέπει να κρατήσουν ξύπνιους τους τηλεπολίτες τους. Σήμερα ο χαρακτηρισμός των ιστορικής σημασίας γεγονότων, ή μάλλον της ιστορικής σημασίας πολιτικής συγκυρίας, δεν αμφισβητείται. Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό είναι τι μορφή και τι περιεχόμενο θα προσδώσουμε στην ζωντανή ιστορία που βλέπουμε και αισθανόμαστε στον αέρα που αναπνέουμε.

Η περίοδος που διανύουμε προσδιορίζεται ως ιστορική, διότι φαίνεται να σηματοδοτεί, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για τον κόσμο ολόκληρο, το τέλος μιας εποχής. Η αφετηρία της εποχής που τερματίζεται τοποθετείται, ανάλογα με το είδος της ανάλυσης στην οποία κανείς προβαίνει, σε διάφορες περιόδους του παρελθόντος. Η αρχή της δύναται να τοποθετηθεί στην μεταπολίτευση και στην διαμόρφωση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, προκειμένου για την Ελλάδα, ή στο τέλος του ψυχρού πολέμου και το εξαγγελθέν με μεγάλη δόση ανακούφισης τέλος της ιστορίας, προκειμένου για την μετα-ψυχροπολεμική δύση. Άλλοι, με περισσότερο οικονομικό προσανατολισμό, τοποθετούν την αφετηρία στην αρχή της ύφεσης της δεκαετίας του ‘70, της οποίας την τελευταία και πλέον αδιέξοδη φάση διανύουμε εδώ και δύο χρόνια. Μια πιο σφαιρική θεώρηση της ιστορίας διαγιγνώσκει την αυτοκαταστροφική κατάληξη του διαφωτιστικού χειραφετητικού προτάγματος που πυροδοτήθηκε δυόμιση αιώνες πίσω.

Αυτό που χορηγεί στους περισσότερους, εν τοις πράγμασι, την πεποίθηση περί της ιστορικής σημασίας της παρούσας συγκυρίας, είναι η ανάγκη για δράση. Αυτή η ανάγκη που ως πρόσφατα πρόβαλε ως αδήριτη μόνο στα μυαλά και στις καρδιές λίγων, και που σήμερα έχει γίνει πλησμονή και υπερχείλιση στα στόματα και στα αμήχανα χέρια των πολλών˙ στην Ελλάδα και αλλού.

Στην Ελλάδα, ο ταξικός πόλεμος έχει λάβει απροκάλυπτο χαρακτήρα, για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, και μάλλον για πρώτη φορά με αυτά τα χαρακτηριστικά. Η κυβέρνηση πρόθυμη σε βαθμό που ίσως εκπλήσσει και τους ίδιους τους-πραγματικούς- εντολείς της να υπακούσει και να εκτελέσει ό,τι απαιτείται προκειμένου να προστατεύσει και να ικανοποιήσει τα συμφέροντα της μόνης τάξης που υπηρετεί, της άρχουσας κεφαλαιοκρατικής τάξης, επιστρατεύει όλα τα μέσα στην προσπάθειά της να βυθίσει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στην εξαθλίωση. Λειτουργώντας με όρους μαφίας, οικογενειοκρατία και omerta, έχοντας προ πολλού απωλέσει την όποια νομιμοποίησή της, επιτίθεται κατά μέτωπο στα δικαιώματα των εργαζομένων. Με σύμμαχο τους ξεπουλημένους κονδυλοφόρους και το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης βίας, επιχειρεί να διαλύσει, να κυρήξει παράνομη και να κατασυκοφαντήσει την αντίδραση του λαού. Συσκοτίζοντας σε τρομακτικό βαθμό την πραγματικότητα σπέρνει τον τρόμο τόσο μελετημένα, που η ανασφάλεια της ληστρικής επιδρομής της στα εισοδήματα και στα διακιώματα ωχριά μπροστά στο φόβο που καλλιεργείται τρομοκρατώντας για τις ενδεχόμενες συνέπειες της πολιτικής ανευθυνότητας, όπως αποκαλείται πλέον η πολιτική σύγκρουση.

Ο δρόμος ενώπιόν μας είναι πράγματι μονόδρομος- σε αυτό έχουν δίκιο τα σκυλιά των αφεντικών. Δεν είναι άλλος από την σύγκρουση. Στον πόλεμο που μας κύρηξαν απαντούμε με σύγκρουση. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για παλινωδίες, δισταγμούς, συμβιβαστικές λύσεις. Το σύστημα, ότι και αν εννοεί καθένας με αυτό, τον ίδιο τον καπιταλισμό, την ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, δεν θα παραδοθεί χωρίς αντίδραση. Δεν θα πέσει μόνο του από τα αδιέξοδά του. Μόνο εμείς μπορούμε να το ανατρέψουμε. Στην ιστορική συγκυρία μία μόνο είναι η απάντησή μας. Εξέγερση.