Δυστυχώς, όσο και αν το θέλουμε, όσο και αν το πιστέψαμε, ιδιαίτερα μετά την διαδήλωση της 5ης Μάη, ο κόσμος, τουλάχιστον με την μαζικότητα της προηγούμενης διαδήλωσης, δεν έμεινε στον δρόμο. Η σημερινή απεργία, μαζική μεν, προσφέρεται δε για συμπεράσματα λίγο διαφορετικά ή έστω συμπληρωματικά, σε σχέση με αυτά που εξήχθησαν από την προηγούμενη. Ο κόσμος που συμμετείχε στην πορεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν λιγότερος σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Η μαχητικότητα των διαδηλωτών επηρεασμένη τόσο από τα όσα μεσολάβησαν στο διάστημα των πρόωρων διακοπών των συνδικάτων, όσο και από την διάψευση των προσδοκιών για εξίσου μαζική με την προηγούμενη κινητοποίηση. Πρέπει να κάνουμε υπομονή. Δυστυχώς, αν και δεν μπορεί κανείς να προδικάσει την πορεία των γεγονότων, φαίνεται πως τα σπουδαιότερα θα ακολουθήσουν με μία καθυστέρηση˙ λυπάμαι πολύ που το λέω αυτό και εύχομαι να διαψευστώ αύριο κιόλας, αλλά έτσι φαίνεται.
Γιατί ο κόσμος δεν ήταν το ίδιο πολύς σήμερα; Για ποιο λόγο το τα γεγονότα φαίνονται να οδεύουνε σε αποκλιμάκωση; Καθοριστικό υπήρξε, καταρχάς, χωρίς αμφιβολία, το τραγικό γεγονός της δολοφονίας τριών συνανθρώπων μας στη Μαρφίν. Από την μία, η κατασυκοφάντηση ολόκληρης της διαδήλωσης από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Από την άλλη, η ανάγκη που πυροδότησε σε όλους όσους συμμετείχαμε στην απεργία, σε όλους όσους χρόνια τώρα έχουν επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, για πραγμάτευση των όσων διαμείθφηκαν στις 5/5.
Στα πάρα πολλά που ειπώθηκαν έκτοτε δεν θα προσθέσουμε παρά μόνο αυτά: πρώτον, ακόμη και αν εξαιρέσουμε την δράση των ΜΜΕ, δεν είναι καθόλου εύκολο για το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, ευτυχώς άλλωστε, να διαχειριστεί το γεγονός. Χρειάζεται χρόνος. Οι περισσότεροι ποτέ δεν είχαν βιώσει ως τώρα το αίσθημα του να ταυτίζονται ή να συμμερίζονται μία αόριστη μα ασήκωτη ευθύνη που διαχύθηκε στους ώμους όλων μας. Το δεύτερο είναι το εξής: κατά τη γνώμη μου το κίνημα δεν έχει να κάνει μόνο με την διαχείριση της βίας που μας συγκλόνισε, αλλά εξίσου και με την διαχείριση αυτής που θα μας συγκλονίσει. Στο μυαλό των περισσότερων, λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένων ή αποφασισμένων, θεωρώ πως γίνεται συνείδηση πως δεν θα προκύψει θετική ή αρνητική έκβαση στον εξελισσόμενο αγώνα μας, χωρίς την (επαν)εμφάνιση της βίας. Η ταξική πάλη η οποία είναι βέβαιο πως θα κλιμακωθεί, θα συνοδευτεί από βία, μικρής ή μεγαλύτερης έκτασης και έντασης. Πολλοί πλέον αντιλαμβάνονται πως η σύγκρουση με το σύστημα που νέμεται την εξουσία όλα αυτά τα χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο και ειδικότερα στην Ελλάδα, είτε αυτό οδηγηθεί σε ολοκληρωτική ήττα, είτε σε μείζονες ανακατατάξεις στο εσωτερικό του, δεν θα είναι απλή υπόθεση. Ο μηχανισμός εξουσίας και καταστολής της άρχουσας τάξης θα εξαπολυθεί αμείλικτος επάνω σε όσους αντιδρούν. Ο καθένας μας έχει να λογαριαστεί a priori με την βία που πρόκειται να εξαπολυθεί ακόμη πιο άγρια πάνω μας. Αλλά έχει επίσης να λογαριαστεί και με τη βία που ίσως μεταχειριστεί το ίδιο το κίνημα, όχι βέβαια με την έννοια των εν ψυχρώ δολοφονιών, ούτε με την ανοιχτή πολεμική σύγκρουση του εμφυλίου, αλλά με το χαρακτήρα της ανοιχτής και ολομέτωπης ταξικής σύγκρουσης. Είναι γεγονός ότι τονίζω περισσότερο τον κίνδυνο της βίας εναντίον του κινήματος. Αυτό δεν συμβαίνει για να θολώσω τα νερά ούτε και για να αποφύγω ο ίδιος την σκέψη επί του θέματος στο βαθμό που αφορά κάθε έναν που εξεγείρεται. Αλλά γιατί, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, τα θύματα είναι σχεδόν πάντα, αποκλειστικά, από την μεριά των εξεγερμένων. Αυτό που κατάδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία η 5η Μάη, είναι πως τα πράγματα είναι σε κοινωνικό επίπεδο πάρα πολύ σοβαρά. Δεν αποκλείεται σύντομα να γίνουν και πάρα πολύ άγρια. Αυτό είναι τρομακτικό. Ίσως περισσότερο τρομακτικό από την φτώχεια.
Υπάρχουν επιπλέον πολλοί αμιγώς πραγματιστικού χαρακτήρα λόγοι για τους οποίους η σημερινή απεργία ήταν μικρότερη. Οι αλλαγές δεν έχουν φτάσει ακόμη σε αυτό που κάποτε οι φωστήρες που μας κυβερνάνε αναρωτιόταν αν θα έφτανε η κρίση καθαυτή: στην πραγματική οικονομία. Τώρα θα αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται οι μειωμένοι μισθοί, που σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ακρίβεια θα μας κάνουν όλους ακόμη φτωχότερους ξαφνικά. Όταν οι οικογένειες θα αποκτήσουν ακόμη έναν άνεργο, όταν πολλά αυτονόητα θα γίνουν μακρινή πολυτέλεια, σύντομα δηλαδή, ο δρόμος θα είναι η μόνη λύση. Η ως την ύστατη ώρα απώθηση του φόβου για το επερχόμενο δεν θα είναι πλέον αποτελεσματική.
Είναι γεγονός πως πολλοί από εμάς αισθανόμαστε τις συνειδήσεις μας να συγκλονίζονται και να μεταβάλλονται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Αυτονόητα καταρρέουν και άλλα αυτονόητα τα αντικαθιστούν. Η διαδικασία αυτή είναι για κάποιους καταιγιστική, για άλλους βραδύτερη. Ακόμη περισσότερο˙ προκειμένου να αποκτήσει αυτή η αλλαγή έκφραση στο επίπεδο της κοινωνίας και της πολιτικής δράσης, προκειμένου να αποκρυσταλλωθεί σε συνειδητή μεταστροφή και μετάβαση στην δράση, θα το πω ξανά, απαιτείται χρόνος και υπομονή.
Τέλος, τεράστια ευθύνη φέρουν οι δυνάμεις της αριστεράς που μοιάζουν να διαψεύδουν ακόμη και το ελάχιστο προσδοκώμενο από αυτές. Βυθισμένες στην αστική νομιμοφροσύνη, σε εκδηλώσεις κομματικής επίδειξης ισχύος, σε αδιανόητης ρηχότητας ομφαλοσκοπήσεις είναι απλοί θεατές. Λάθος˙ είναι υπονομευτές της κοινωνίας που βράζει. Η πιο γενναία πράξη τους παραμένει το ότι δεν πήγαν στη φιέστα με το γέρο-πρόεδρο. Στο μεταξύ έχει διαλυθεί κάθε έννοια ακόμη και της συνταγματικής νομιμότητας και η επίθεση στους εργαζομένους είναι συνεχής και ανελέητη. Η αριστερά όμως σε επίπεδο ηγεσίας, αδυνατεί παντελώς να καταθέσει μία ολοκληρωμένη πρόταση, μία αληθινή πρόταση, όσο πληρέστερη είναι δυνατό να είναι αυτή στις παρούσες συνθήκες. Μία πρόταση ριζοσπαστική(τρομάρα τους), τώρα που όλοι έχουν στρέψει το βλέμμα τους σε αυτήν. Αντί να αναλάβει το ρίσκο, που είναι στην ουσία ο μόνος λόγος που πραγματικά δικαιολογεί την ίδια της την ύπαρξη, παίζει κρυφτούλι με εσωτερικά παιχνίδια ή με κάθε λογής αποκλεισμούς. Αντί να τολμήσει να έρθει σε ανοιχτό διάλογο με τον λαό, φοβάται να μιλήσει και να θέσει ένα συγκεκριμένο πρόταγμα. Φοβάται να αναδείξει την ζοφερή κατάσταση που επίκειται, αποβλέποντας ίσως και αυτή στο να κερδίσει χρόνο. Παρουσιάζεται ανίκανη να εμπνεύσει και να αναγκάσει με τον πολιτικό λόγο της να την πάρουν στα σοβαρά.
Θεωρώ πως το πρόβλημα της αριστεράς δεν είναι τόσο θέμα ικανότητας, αλλά κυρίως θέμα πολιτικής βούλησης. Βούλησης που απαιτείται προκειμένου, πρώτον, να υιοθετηθεί μία στοιχειωδώς συνεκτική και πειστική ανάλυση για την κρίση. Θεωρητικούς έχουν, θέληση δεν έχουν. Δεύτερον, βούληση να απαλλαγεί από αυτούς που όχι μόνο δεν μπορούν να ακολουθήσουν αλλά και συνειδητά υπονομεύουν και επιβουλεύονται την πολιτική της σύγκρουσης. Τρίτον, βούληση να θέσει εαυτήν στον αντίποδα κάθε συνδιαλλαγής με το αδίστακτο σύστημα καπιταλιστών- κυβέρνησης. Τέταρτον, βούληση να προσδιορίσει με σαφήνεια ένα ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό και εφικτό(στα όρια του ανέφικτου) πολιτικό πρόταγμα. Τέλος, βούληση να καλέσει χωρίς περιστροφές και να επιδιώξει να επιτύχει στην πράξη συγκρότηση ταξικού μετώπου για την επίτευξη και την διεκδίκηση της δυνατότητας να αποκτήσει το συσχετισμό ισχύος που θα της επιτρέψει να πραγματοποιήσει το πρόταγμά της. Όχι να στρίβει για το υπουργείο εργασίας για να μην συναντήσει την άλλη πορεία. Αυτό είναι ντροπή. Από όλα τα παραπάνω, η αριστερά, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αποκαλύπτονται απολύτως αναντίστοιχες προς τις απαιτήσεις των καιρών, δεν κάνει τίποτα.
Και τι απομένει σε εμάς, ενόψει της συνέχειας; Να είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε˙ τα γεγονότα μπορεί να κλιμακωθούν αιφνιδιαστικά, μία σπίθα αρκεί. Να προσπαθήσουμε οι ίδιοι να καταλάβουμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει. Να επιχειρήσουμε να αναδείξουμε τη φρίκη όσων έπονται αν μείνουμε αδρανείς. Να προσπαθούμε στο μέτρο των δυνάμεων μας να αναδεικνύουμε μικρές πτυχές των όσων συμβαίνουν καθημερινά. Να στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα σε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα. Να επιχειρούμε κάθε μέρα να εμβαθύνουμε την δική μας θεωρητική ανάλυση και θωράκιση. Να εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία προκειμένου να προωθούμε την αυτοοργάνωση και την δημιουργία και καλλιέργεια πολιτικής συνείδησης. Να οργανώνουμε εστίες αντίστασης και ανάδειξης της διαφοράς στο χώρο της δουλειάς μας, στα πανεπιστήμια, στο δρόμο˙ παντού. Να συνεχίσουμε να χαιρόμαστε, να αγαπούμε τη ζωή, γιατί χωρίς αυτά δεν έχει αξία κανείς να αγωνίζεται˙ γιατί να αγωνιστεί; Και να μην λησμονούμε πως υπομονή, πόνος και εργασία είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένα με την όδευση προς την αλήθεια και την πραγμάτωση της στον ιστορικό κόσμο.
5. act localy, think globaly λοιπόν. Συμφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιο μου δε θα είναι τόσο μακροσκελές όσο το δικό σου, αλλά θα ήθελα να συνεισφέρω με κάποιες σκέψεις (έχοντας ξεκινήσει ήδη από την 5η και τελευταία).
1. Η πολιτική βούληση της αριστεράς προϋποθέτει και ατομικό ειδικό βάρος. Δυστυχώς ή ευτυχώς η έμπρακτη εκδήλωση της πολιτικής σκέψης απαιτεί εκτός απο πολιτική καλλιέργεια και εμβάθυνση και την ανάλογη πολιτική προσωπικότητα. Δυστυχώς, το ζήτημα της λαϊκής οργάνωσης έχει να ξεπεράσει το σκόπελο της μετατροπής της τάξης σε μια μικροαστική μάζα και σε αυτό η συνεισφορά μιας πολιτικής και πνευματικής πρωτοπορίας θα ήταν ουσιώδης. Να τι λείπει από τη σύγχρονη αριστερά, πραγματικές πολιτικές προσωπικότητες κυρίως και μετά η πολιτική βούληση.
2. σε μια τάξη που δεν είναι τάξη αλλά μάζα, ο φόβος μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Σε παραπέμπω σε παλιά σου ανάρτηση περί νοηματοδότησης του φόβου, και θέλω να σε βάλω στη θέση ενός 30+ ιδιώτη με δύο παιδιά και δάνειο. Η απάντηση στο φόβο θα είναι περισσότερο η κοινωνική εσωστρέφεια και ο συντηρητισμός παρά η εξέγερση στο δρόμο. Και οπωσδήποτε, το αντίπαλον δέος γνωρίζει άριστα τις πρακτικές καλλιέργειας φόβου και ριζοσπαστικοποίησης προς τα δεξιά.
3. ο χειρισμός των συνεπειών στις αλλαγές της πραγματικής οικονομίας συμφωνώ ότι είναι ζήτημα-κλειδί.
4. και ναι, αν και η κατάσταση είναι πρωτόγνωρα οξεία, η πραγματικότητα μας αναγκάζει να συγκλίνουμε προς την αποδοχή της αναγκαιότητας του συνεχούς του χρόνου
πάντα χαρά μου να σχολιάζω εδώ
Οδυσσεα,καλημερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες
"κατά τη γνώμη μου το κίνημα δεν έχει να κάνει μόνο με την διαχείριση της βίας που μας συγκλόνισε, αλλά εξίσου και με την διαχείριση αυτής που θα μας συγκλονίσει."
Τα λες γενικα παρα πολυ σωστα κ θελω να εστιασω στο συγκεκριμενο,πανω κατω ειναι μια σκεψη που εχω κανει κ εγω,
οτι δηλαδη,το κινημα,ο λαος,η μαζα-οπως θες πες το-ειναι μουδιασμενος.
Κ απο τις δολοφονιες των 4 ανθρωπων,
αλλα περισσοτερο μουδιασμενος απο το φοβο.Ακινητοποιημενος.Διαισθανεται αυτο που θα ερθει κ φοβαται.Δε φοβαται τοσο να αντιδρασει,οσο φοβαται οτι η αντιδραση του θα ειναι ματαιη.
Δε θελω να ειναι απαισιοδοξος αλλα αυτο πιστευω,οτι στη συνειδηση του κοσμου οι εξελιξεις εχουν ηδη δρομολογηθει κ αισθανεται οτι ειναι ανικανος να τις επηρεασει.
Ειναι πολυ σημαντικο αυτο που λεει ο el romandante,οτι
"2. σε μια τάξη που δεν είναι τάξη αλλά μάζα, ο φόβος μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Σε παραπέμπω σε παλιά σου ανάρτηση περί νοηματοδότησης του φόβου, και θέλω να σε βάλω στη θέση ενός 30+ ιδιώτη με δύο παιδιά και δάνειο. Η απάντηση στο φόβο θα είναι περισσότερο η κοινωνική εσωστρέφεια και ο συντηρητισμός παρά η εξέγερση στο δρόμο. Και οπωσδήποτε, το αντίπαλον δέος γνωρίζει άριστα τις πρακτικές καλλιέργειας φόβου και ριζοσπαστικοποίησης προς τα δεξιά."
Οποτε?τωρα τι κανουμε?
κ για να συνεχισω στα λενινιστικα τσιτατα,
αν οχι τωρα,ποτε?
Συμφωνω με τις ελλειψεις κ τις αδυναμιες στον κομματικο λογο της Αριστερας.Αλλα νομιζω οτι δεν υπαρχει αλλη διεξοδος,παρα μονο αυτα τα κομματα.Συμφωνω σε ολα οσα γραφεις στην τελευταια παραγραφο.
Εγω θα ελεγα κ να πρηξουμε οποιον μη αριστερο ξερουμε,να ψηφισει Αριστερα.Γιατι η αλλαγη η πραγματικη θεωρω οτι μονο απο τις εκλογες μπορει να ερθει.Ολους τους υπολοιπους τροπους αντιστασης,θα βρει ενα τροπο το Καθεστως να τους αντιμετωπισει.
Τωρα,πως θα πειστουν οι δυσπιστοι απεναντι στην Αριστερα,να την εμπιστευτουν?κ να εγκαταλειψουν τις νεοφιλελευθερες ψευδαισθησεις στις οποιες ηταν[ημασταν]βουτηγμενοι ολα αυτα τα χρονια?
Θα χρησιμοποιησω τα δικα σου λογια,οταν
" αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται οι μειωμένοι μισθοί, που σε συνδυασμό με την καλπάζουσα ακρίβεια θα μας κάνουν όλους ακόμη φτωχότερους ξαφνικά. Όταν οι οικογένειες θα αποκτήσουν ακόμη έναν άνεργο, όταν πολλά αυτονόητα θα γίνουν μακρινή πολυτέλεια, σύντομα δηλαδή, ο δρόμος θα είναι η μόνη λύση. Η ως την ύστατη ώρα απώθηση του φόβου για το επερχόμενο δεν θα είναι πλέον αποτελεσματική."
Ισως τοτε
καλημέρα Romandante!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα της διεθνοποίησης του προβλήματος δεν το έθιξα εδώ, εννοείται πως προσυπογράφω. Είναι φανερό πως η κρίση δεν αφορά την καπιταλιστική Ελλάδα αλλά τον καπιταλσμό εν γένει, θα έπρεπε η απάντηση μας να είναι ριζική ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων στην οικονομία και την κοινωνία. Φυσικά διεθνώς.
Σε ό,τι αφορά το θέμα ισχυρών προσωπικοτήτων, αυτό που περιγράφεις ως πολιτική προσωπικότητα είναι για εμένα προσωπικότητα με ισχυρο βουλητικό πολιτικό στοιχείο. Δηλαδή υποκείμενα που αναλαμβάνουν τον ρόλο να διαμεσολαβήσουν την θεωρία και την πολιτική ανάλυση με την πράξη. Άτομα που θα μπορέσουν να συμβάλλουν αποφασιστικα προκειμένου να εξασφαλιστούν οι όροι ώστε αυτό που είναι στο θυμικό και την σκέψη να μετατραπεί σε στοχοθεσία και υλοποίηση των στόχων.
Σε ό,τι αφορά την αδιαμόρφωτη πολιτικά μάζα, θέλω μόνο να πω το εξής: για τον άνθρωπο που δεν έχει εμπιστοσύνη στην γνώση και την θεωρία και που δεν τις έχει καταστήσει οργανικά μέρη της αυτοσυγκρότησής του, ο πιο έυκολος δρόμος για την συνείδηση είναι η πίστη. Αυτή με τη μορφή της μεταλαμπάδευσης ενός Ιδεώδους, μπορεί να προηγηθεί της γνώσης. Η γνώση και η άρση στη συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών και των αντιφάσεων της ίδιας της ζωής μπορεί να έρθει σε επόμενο στάδιο, καθώς η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα θα μεταλλάσεται. Αυτό απαιτεί μία αριστερά που θα εμπνεύσει. Θα μπορούσαμε να πούμε μία αριστερά με το κατάλληλο πολιτικό πρόταγμα.
Εννοείται πως ο κίνδυνος να διασφαλιστεί η πίστη των περισσοτέρων από ένα ακροδεξιό ή ενδο-συστημικό πολιτικό πρόταγμα ελλοχεύει.
Καλημέρα Celin!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τον σχολιασμό!
Συμφωνούμε στο ότι ο κόσμος είναι φοβισμένος, αλλά δεν είμαι βέβαιος πως είναι και πεπεισμένος πως όλα έχουν κριθεί. Γίνεται φυσικά μεγάλη προσπάθεια να πειστεί για αυτό, αλλά θεωρώ πως ξυπνά μέσα σε πολλούς το πολιτικό ον. Αυτό που προσπάθησα να πω είναι πως καταλάβαμε όλοι τι σημαίνει ανοιχτή σύγκρουση και τι σημαίνει αντιπαράθεση της βίας στην βία. Είναι άλλο να ζει κανείς μεσα στη βία(φανερή ή όχι), όπως ζούμε όλοι σε συνθήκες καπιταλισμου, και άλλο να επιχειρεί να αντιτάξει βία στην βία, να αποβλέπει στην σύγκρουση με τον εξουσιαστή. Αυτό ενεργοποιεί εναντίον σου την βία που ως τώρα προϋπέθετες(εννοείται δεν το έκαναν αυτό όλοι) πως είναι προνόμιο του κράτους κατ' ανάθεσιν, ώστε να σε υπηρετεί. Τώρα αρχίζει να διαφαίνεται πως η προοπτική μίας σύγκρουσης ενέχει κινδύνους με τους οποίους δεν έχουμε οι περισσότεροι μάθει να ζούμε. Οι πιο πολλοί δεν πολυασχολούνταν τόσα χρόνια που εργαζόμενοι πέθαιναν για να κτιστούν τα ολυμπιακά έργα. Σε συνθήκες νορμάλ ανάπτυξης όπου η βία προκύπτει ως κάτι σχεδόν το φυσικό, δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς(φυσικά υπάρχουν πολλά να πει και εναντίον των οποίων πρέπει να αγωνιστεί, αλλά έτσι το έβλεπαν οι περισσότεροι- σχεδόν σαν φυσικό φαινόμενο). Τώρα που γίνεται δειλά δειλά το βήμα από την φυσική πορεία των πραγμάτων στην πολιτική και τώρα συνεπώς που ανακύπτει με πάταγο το θέμα της πράξης, της ευθύνης και του ρίσκου, η βία αποφυσικοποιείται και γίνεται προϊόν απόφασης-δικής σου ή των εχθρών σου. Αυτό είναι το τρομακτικό.
Σχετικά δε με τα κόμματα της αριστεράς, δεν συμφωνώ πως είναι η μόνη ελπίδα, αλλά κι εγώ αναγνωρίζω έναν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτά. Αυτό γιατί είναι ήδη πολιτικοι οργανισμοί με μία σημαντική απήχηση. Ειδικά ο Συριζα είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, γιατί δίνει μία εικόνα για το πως μπορεί να είναι μία προσπάθεια σύνθεσης και ενότητας σαν αυτή που όλοι πλέον απαιτούμε, που επιτρέπει τις διαφορές και διαφωνίες αλλά επιχειρεί να τις συμπεριλάβει κάτω από μία αρχή. Δεν θα απέκλεια προσωπικά την ανάδειξη και ενός άλλου πόλου στο επόμενο διάστημα στον χώρο της αριστεράς. Τέλος, οι εκλογές θα είναι κατά την άποψή μου μόνο η επιβεβαίωση των συχετισμών και των πολιτικών ζυμώσεων που θα έχουν προηγηθεί. Η συμμετοχή σε αυτές θα αποκρυσταλλώσει πολιτικές συμμαχίες που θα προκύψουν μέσα σε αυτήν την διαδικασία που βιώνουμε. Ίσως μάλιστα οι επερχόμενες δημοτικές μπορέσουν να είναι κάτι τέτοιο, αν και ως τότε έχουμε καιρό. Συνοπτικά, συμφωνώ πως θα χρειαστούν και θα γίνουν εκλογές που θα είναι σημαντικές, το κρίσιμο είναι πώς φτάνουμε ως εκεί και σε τι πλαίσιο και περιβάλλον θα διεξαχθούν.
φίλε Οδυσσέα γεια σου και πάλι
ΑπάντησηΔιαγραφήη σαφής διάκριση και η ιεραρχική χωροθέτηση της πίστης στο ιδεώδες και της ταξικής συνείδησης -που ας θεωρήσουμε ότι είναι το επόμενο στάδιο της πρώτης- δημιουργεί σε όποιον αναζητά την άμεση πολιτική δράση στο υπάρχον χωροχρονικό πλαίσιο τον εξής προβληματισμό: Δεδομένου ότι η πολιτική ηγεσία της αριστεράς ή οι πνευματικές προσωπικότητες της χώρας δεν πρωτοπορούν στα ζητήματα πολιτικής καλλιέργειας της κοινωνίας και επαφής της με τη ταξική της διάσταση, πόσο ασφαλές είναι να επικαλεστούμε την πίστη μας στην ..πίστη;
Συγχώρεσέ μου την σχηματοποίηση αλλά δε μπορώ να μην αντιληφθώ την "εμπιστοσύνη" ως σχετίζεσθαι ενώ τη πίστη ως υπέρβαση της νόησης αυστήρα όμως προσωπικού χαρακτήρα. Μα και αν προσδώσουμε και στη πίστη διαδραστικό χαρακτήρα, αυτός θα είναι καταδικασμένος μόνιμα στην έλλειψη αντικειμένου αλληλεπίδρασης.
Με λίγα λόγια φοβάμαι προς το πρώτο βήμα -εκτός του κινδύνου της ακροδεξιάς ή ενδοσυστημικής εκμετάλλευσης που ελλοχεύει, όπως σωστά ανέφερες- θα συντελέσει σε μια καθοριστική εκ νέου συντηρητικοποίηση, η οποία αυτή τη φορά δε θα είναι απλώς η έκφραση μιας φτωχής και καταπιεσμένης κοινωνίας αλλά θα φέρεται εγγενώς εγγεγραμένη στα γονίδιά της.
Και οπτικοποιώντας το παραπάνω (φαντάζομαι μου επιτρέπεις και αυτή την υπερβολή) με φέρνω αντιμέτωπο με ένα νέο 8% (όπου 8%, ο πιστός και ..."πιστός" επιπολασμός των ανά τετραετία ψηφοφόρων του ΚΚΕ). Σίγουρα, δε χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο
Φίλε Romandante!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς, δεν ήθελα να διαφανεί πως θεωρώ την πίστη αναγκαίο στάδιο που προηγείται της γνώσης. Αυτό που εννοώ είναι πως ο δρόμος προς την γνώση, προς την ενσύνειδη επίγνωση έπειτα από ανάλυση, θεωρία, έλλογη σύλληψη, της αλήθειας της πραγματικότητας(ή του ψεύδους της από μία άλλη σκοπιά), συχνά ακολουθεί της χορήγηση πίστης στο ιδεώδες που κατά έναν τρόπο προϋποτίθεται. Με άλλα λόγια είναι πιο έυκολο να πιστέψει κανείς στην αξία και την υπεροχή του κομμουνισμού, παρά να διαβάσει όλη την σχετική βιβλιογραφία των τελευταίων δύο αιώνων ώστε να συλλάβει την αναγκαιότητά του και το τρόπο κατάκτησής του. Η ταξική συνείδηση μπορεί ενδεχομένως να είναι μία συνείδηση, στην αρχή εννοώ, με τον στόχο να αναιρεθεί στη συνέχεια, στηριγμένη στην πίστη.
Δεν έχει σημασία αν το αντικείμενο της πίστης υπάρχει με την στενή έννοια του όρου ύπαρξη. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του, κάθε άλλο. Το αντικείμενο της πίστης δεν είναι ανάγκη να υπάρχει. Αρκεί να έχει το χαρακτήρα του να πείθει για την δυνατότητά του, ή του δέοντος προς το οποίο ευθυγραμμίζεται η ανθρώπινη πράξη. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά: ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι διαποτισμένος από άκρη σε άκρη από τέτοια πίστη. Η πραγματικότητα του δεν στηρίζεται στην απόδειξη της αναγκαιότητάς του που έγινε κατόπιν γνώση του καθενός και συνεπεία αυτής καθολικά αποδεκτή. Τουναντίον, το έρεισμά του είναι η πίστη. Πίστη σε προκείμενες όπως αιώνια πρόοοδος, ατομική επιτυχία, σύνδεση της προσπάθειας με την δικαίωσή της, και σε άλλες πολλές. Ο ίδιος ο δανεισμός γίνεται με μόνο όχημα την πίστη. Άλλωστε πίστη=πίστωση! Η τράπεζα χορηγεί κεφάλαιο με την πίστη πως ο δανειζόμενος θα το μετατρέψει σε πολλαπλάσια αξία. Εννοείται πως στηρίζεται και σε αντικειμενικά δεδομένα, αλλά αυτά δεν είναι τηε τάξης των αποδείξεων ή της βεβαιότητας. Το υπόλοιπο είναι απλή πίστη.
Για την αριστερά εν προκειμένω, η πίστη είναι το ενέργημα, νοητικό κατά βάση αν και όχι αποκλειστικά, που επιτρέπει την συστράτευση γύρω από ένα πρόταγμα, από μία ιδέα όπως για παράδειγμα η λαϊκή εξουσία. Ισοδυναμεί κατ' εμέ σε αυτό το πλαίσιο με την έμπνευση για δράση προς μία κατεύθυνση.
Πίστη είναι εδώ το να πράττεις παρά το ότι δεν δεν είναι δυνατόν να αποφανθείς οριστικά για την "ορθότητα" το πράττειν σου. Αυτήν την πίστη στον δίκαιο αγώνα της πρέπει να καταφέρει να εμφυσήσει η αριστερα.
Ευχαριστώ πολύ για τον σχολιασμό!