Ζητήματα οργάνωσης, πρώτο μέρος

Από πολλές κατευθύνσεις ακούγονται προτάσεις για την οργάνωση του λαϊκού κινήματος που αντιστέκεται στην επίθεση που έχει εξαπολύσει ενάντια στις ίδιες μας τις ζωές το μεγάλο κεφάλαιο με την πλήρη και καθοριστική σύμπραξη της κυβέρνησης και των ΜΜΕ. Θα επιχειρήσω κι εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω ένα πλαίσιο προτάσεων που αφορά πρώτον την οργάνωση- που δεν σημαίνει καθυπόταξη ούτε καθοδήγηση, όπως ελπίζω να φανεί από τα κάτωθι, και δεύτερον την διαχείριση της επόμενης ημέρας. Το τελευταίο έχει κατά την γνώμη μου ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία, καθώς πιστεύω πως η αριστερά και όσοι εν πάσει περιπτώσει συμμετέχουν στο κίνημα, οφείλουμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να οργανώνουμε την οργή και την δράση μας με ορίζοντα νίκης. Γιατί αυτή θα είναι η έκβαση. Εξυπακούεται πως δεν θεωρώ ότι διεξέρχομαι πλήρως το θέμα, ούτε πως οι προτάσεις είναι πλήρεις. Ούτε καν πως μπορώ να τις υποστηρίξω όλες εξαντλητικά σε επίπεδο θεωρίας με το δικό μου θεωρήτικό μου οπλοστάσιο. Ούτε, τέλος, είμαι ο πρώτος που διατυπώνει τέτοιες θέσεις. Θα επανέλθω άλλωστε ο ίδιος- το θέμα αυτό δεν τελειώνει εδώ.

Εκκινώ δηλώνοντας πως στο πρώτο ζήτημα, την οργάνωση, αναγνωρίζω δύο σκέλη. Το πρώτο είναι αυτό που σχετίζεται με το τι ζητούμε, ποιο είναι το περιεχόμενο των λαϊκών διεκδικήσεων, ή με άλλη ορολογία, το πρόταγμα. Το δεύτερο σκέλος αφορά το πώς θα νικήσουμε, πώς δηλαδή θα επιτύχουμε να αποκτήσουμε την πολιτική ισχύ και νομιμοποίηση- εννοώ λαϊκή, κινηματική νομιμοποίηση- ώστε να θέσουμε σε υλοποίηση το πρόγραμμά μας. Πριν από αυτά, θα επιχειρήσω συνοπτικά να ορίσω, αν είναι απαραίτητο, το εμείς, που αντανακλάται στο μας.

Έγραψα χτες για την ανάγκη ενωτικού, κοινού μετώπου, οπότε θεωρώντας πως εκεί επιχειρηματολόγησα επαρκώς σχετικά με την ανάγκη συγκρότησής του, θα προβώ κατ’ ουσία σε μία απαρίθμηση των μερών που ενώνονται- όχι στα χαρτιά φυσικά, αλλά στο δρόμο. Αναφέρομαι σε ενώσεις από τα κάτω, από τη βάση όπως λέμε, με την ελπίδα πως θα οδηγήσουν και σε ενοποίηση των δυνάμεων σε επίπεδο κορυφής, όπου τελοσπάντων τίθεται εσωτερική διάκριση με τέτοιους όρους.. Μιλώ, λοιπόν, για τα μέλη των δύο αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων (ειδικά για την πονεμένη ιστορία ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θα κάνω αναφορά σε άλλο post το συντομότερο). Αναφέρομαι στα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αναφέρομαι στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν πρόσκεινται δουλικά στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ. Αναφέρομαι σε αναρχικές συλλογικότητες διαφόρων τάσεων. Αναφέρομαι σε όποια άλλη πολιτική ομάδα με αντίστοιχο προσανατολισμό, σε κάθε έναν που ανένταχτος κατεβαίνει στο δρόμο. Εξυπακούεται πως δεν υπάρχει χώρος για συνεργασία με ακροδεξιά φασιστοειδή ακόμη και αν έχουν αντίστοιχες με τις δικές μας επιδιώξεις. Αναφέρομαι σε οποιονδήποτε απαιτεί την παραίτηση της κυβέρνησης και την απαλλαγή από τους γύπες της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, ως minimum περιεχομένου διεκδικήσεων.

Έπειτα λοιπόν από αυτά τα εισαγωγικά, απαντώ στο τι ζητούμε. Χωρίς να είμαι οικονομολόγος, έχω πειστεί διαβάζοντας και συζητώντας με οικονομολόγους όλο αυτό το διάστημα ότι τα παρακάτω είναι με οικονομικούς όρους εφικτά. Η δική μου πρωταρχική απόφαση είναι σε κάθε περίπτωση πολιτική. Ζητούμε:

1.Παραίτηση της κυβέρνησης.

2.Στάση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση που χρέους. Σημαντικό ψαλίδισμά του, καταγγελία μέρους του ως ειδεχθούς(επαχθούς) χρέους. Αλλαγή, ήτοι σημαντική παράταση, σε ό,τι αφορά τον χρόνο αποπληρωμής.

3.Έξοδο από το Ευρώ και την ΟΝΕ. Για την έξοδο από την ΕΕ θα γράψω παρακάτω. Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι πολύπλοκο, γιατί είναι καθοριστικός παράγοντας για την τελική έκβαση της προσπάθειάς μας. Ο λόγος έιναι πως η διεθνοποίηση του προβλήματος και η διάχυση της ελληνικής εξέγερσης σε άλλες χώρες της ΕΕ είναι καθοριστικής σημασίας.

4.Επαναφορά της δραχμής και φυσικά υποτίμησή της κατά 20-30 τοις εκατό.

5.Κοινωνικοποίηση όλων των σημαντικών τραπεζών.

6.Κοινωνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που είναι καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη. Δηλαδή ενέργεια, μεταφορές, λιμάνια κλπ.

7.Κοινωνιοποίηση όλων των μέσων παραγωγής.

8.Φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας- κινητής, ακίνητης, χρηματιστηριακής κλπ. Όσο υψηλή φορολογία απαιτηθεί. Εννοείται πως στην περιουσία συμπεριλαμβάνεται και αυτή της Εκκλησίας.

Περνώ στο δεύτερο σκέλος του πρώτου ζητήματος που έθεσα, δηλαδή στο πώς θα καταστήσουμε το κίνημα ικανό να υλοποιήσει τις διεκδικήσεις του. Πρωταρχική προϋπόθεση είναι να δώσουμε όλες μας τους δυνάμεις ώστε να είμαστε κάθε φορά περισσότεροι στο δρόμο. Στις πορείες, τις διαδηλώσεις είναι απολύτως αναγκαίο να επιχειρηθεί να συγκροτηθεί το κοινό μέτωπο, να έρθουμε σε επαφή με άλλα μπλοκ, να επιδιώξουμε την κατάρρευση των διαχωριστικών γραμμών. Ήδη στην Αθήνα τις τελευταίες ημέρες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ και άλλων αριστερών έκαναν το πρώτο βήμα. Και άλλού συνέβη το ίδιο μεταξύ άλλων οργανώσεων συνδικαλιστικών, σωματείων κλπ. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι με αποκλεισμούς είμαστε καταδικασμένοι. Επιδίωξη του κινήματος πρέπει κατά την γνώμη μου να είναι η συγκρότηση ενός φορέα, ας πούμε ενός πολιτικού κέντρου, ή πολιτικής συνέλευσης που θα συσπειρώνει γύρω του όλους, χωρίς εννοείται καμία δεσμευτικότητα παρά μόνο αυτήν που οι ίδιες οι συστήνουσες οργανώσεις θα επιβάλλουν στον εαυτό τους με την συμμετοχή τους. Σκοπός της κεντρικής πολιτικής συνέλευσης θα είναι η οργάνωση της δράσης. Αυτό σημαίνει στην πράξη πως δεν έχουμε καμία ανάγκη και κανένα λόγο να περιμένουμε πότε θα κυρήξει η ΓΣΕΕ και οι λοιποί εργατοπατέρες απεργία για να βρεθούμε πάλι μαζικά στους δρόμους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε και να μην κλιμακώνουμε εδώ και τώρα την αντίδρασή μας με παρατεταμένες, ή επ’ αόριστο απεργίες. Η νομιμοποίηση, ή η επίφαση της νομιμοποίησης που παρέχει στους απεργούς η προκύρηξη γενικής απεργίας από τα συνδικαλιστικά όργανα των εργατοπατέρων, υπό την έννοια πως δεν θεωρείται αδικαιολόγητη η απεργία(η απουσία από την εργασία), θα χορηγηθεί από την ίδια την μαζικότητα. Κανείς δεν θα τολμήσει να απολύσει την μισή Ελλάδα! Ο τρόπος συγκρότησης αυτής της κεντρικής πολιτικής συνέλευσης(ή όπως αλλιώς την πούμε), δεν είναι τόσο απλός, τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ επακριβώς να τον προσδιορίσω. Είναι πάντως, κατά την άποψή μου, προτιμότερο να πυροδοτήσει την σύσταση της ίδια η βάση. Η μετατροπή μίας 24ωρης απεργίας σε 48ωρη με απόφαση επιτόπου των διαδηλωτών είναι λόγου χάρη μία αρχή. Η οργανωμένη υπεράσπιση προσαχθέντων, συλληφθέντων, τραυματισθέντων από τους μηχανισμούς της κρατικής καταστολής είναι ακόμη μία. Εν τέλει, η προσπάθεια να σχηματιστεί ένα πολιτικό αντίβαρο στο-τσαλαπατημένο ούτως ή άλλως- κοινοβούλιο και στην υπάρχουσα εκτελεστική εξουσία είναι επιβεβλημένη. Αν το θέσω αλλιώς, μιλώ για την αυτονόμηση του κινήματος από τις υπάρχουσες δομές. Η μορφή και το περιεχόμενο με το οποίο αυτή θα πληρωθεί δεν είναι απαραίτητο να είναι, άλλωστε είναι αδύνατο, εξαντλητικά προσδιορισμένη εξ αρχής.

Η δεύτερη πρόταση μου σχετικά με το υπό εξέταση ζήτημα είναι η εξής: μεταφορά όλων των διαδηλώσεων, ή ας πούμε των μεγαλύτερων στην Αθήνα. Είναι το αντικειμενικό και ουσιαστικό κέντρο εξουσίας και επιπλέον έχει έναν ισχυρότατο συμβολισμό. Μιλώ για πανελλαδικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα. Μία τέτοια μορφή ενωτικής δράσης δύναται να λειτουργήσει ευοδωτικά και ως προς την συγκρότηση του μετώπου της αντίστασης Μία τέτοια κίνηση θα μεγιστοποιήσει την πίεση. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές έξω από την βουλή είναι κάτι που καμία εξουσία δεν μπορεί να ανεχτεί. Δεν μπορεί όμως και να το αντιμετωπίσει. Ούτε με σφαίρες.

Σε επόμενο post θα επιχειρήσω να πραγματευθώ όσο περισσότερο συνοπτικά και με σαφήνεια γίνεται το τι κάνουμε μετά τη νίκη του κινήματος, πώς θα κάνουμε την βούλησή μας πραγματικότητα. Κυρίως αναφέρομαι στην πολιτική συγκρότηση με όρους λαϊκής-ταξικής κυριαρχίας του νικηφόρου κινήματος, που θα έχει κληρονομήσει μία χώρα στο χείλος του γκρεμού. Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική διαχείριση της κατάρρευσης του εγχώριου καπιταλιστικού-κοινοβουλευτικού κατεστημένου υπό το βάρος λαϊκής εξέγερσης δεν είναι κάτι τόσο συνηθισμένο! Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να το προσδιορίσει με ακρίβεια, ενώ από μία σκοπιά είναι και κόντρα στην κινηματική λογική, ή σε έννοιες και προτάγματα που προτιμούν να αφήνουν το τοπίο απροσδιόριστο ηθελημένα, εν όψει της διαφύλαξης του ανοιχτού του προσδιορισμού της βούλησης. Είμαι σύμφωνος με τέτοιες προσεγγίσεις, τις οποίες όμως προσωπικά δεν ερμηνεύω ως παραπομπή της εκκρεμότητας εις το διηνεκές. Είναι σημαντικό να ανοίξει στους κόλπους της αριστεράς μία συζήτηση που θα παίρνει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο νίκης.